Stichting Jabulani Kids Zimbabwe

Jabulani Kids VRIJWILLIGER VERTELT

Salibonani, linjani, Hello, how are you?

 

Hallo, hoe gaat het? Hallo, mijn naam is Natalie Sneppe en ik studeer ergotherapie aan de Vesalius hogeschool Gent in België. Afgelopen februari kreeg ik de kans om aan een groot avontuur te beginnen; mijn buitenlandse stage ging toen namelijk van start. Mijn keuze ging uit naar een stageplaats  via VVOB (de Vlaamse ontwikkelingsorganisatie voor onderwijs) in Bulawayo: de King George VI Rehabilitation Centre and school.

 

Toen ik arriveerde op het domein van King George VI sprong de muurschildering met de slogan ‘Never Give Up’ meteen in het oog. Ik werd warm onthaald door Mrs Hadebe ( de schooldirectrice), Machiramba ( mijn mentor gedurende mijn stage) en de andere werknemers. Eddie van VVOB Harare (die samenwerkt met het King George VI centrum en het United College of Education) en ik kregen een rijkelijke maaltijd voorgeschoteld (rijst, sweet potatoe, koolsla, een stukje kip). Daarna volgde mijn rondleiding in de school; voorstel aan de leerlingen, leerkrachten en collega’s. Er werd hartelijk gelachen wanneer ik de namen van de leerkrachten in het Ndebele probeerde uit te spreken.

 

Ik kreeg mijn eigen kamer en er werd een woongroep toegewezen waar ik terecht kon voor mijn ontbijt en avondmaal. In ruil hiervoor verwachten ze gewoon wat hulp binnen de woongroep. Zo werden de meisjes van ‘Roses’ mijn kleine zussen en tijdens het weekend deed ik activiteiten met hen zoals worst, appelmoes met frietjes of pannenkoeken klaarmaken, naar de supermarkt gaan en een meidenavond.

 

Het enthousiasme van de kinderen en de volwassenen sprak me enorm aan en gaf me de nodige energie om met mijn stage van start te gaan, ondanks alle zenuwen. Tijdens mijn stage stond ik in het therapielokaal met drie andere ergotherapeuten. Daar kreeg ik de kans om de kinderen zo goed mogelijk te helpen functioneren in het dagelijks leven; zoals beter leren presteren op school, hen leren schrijven of voorbereiden hierop, hen leren op een correcte wijze van hun rolstoel naar een stoel te gaan; de jongste kinderen leren kruipen, zitten, staan, speelgoed op een correcte manier grijpen… Een scala van activiteiten dus. Ons team ging de maandagnamiddag ook naar de hostels waar de kinderen in woongroepen verblijven. Wij spenderen daar een namiddag met de jongste kinderen om hen te leren hoe ze zichzelf moeten wassen, aankleden, hun schoenveters strikken, enz.

 

Op woensdag en donderdag komen er ook mensen van buiten het centrum met hun kinderen om therapie te krijgen. Ondanks de afwezigheid van sommige materialen soms maken de therapeuten er altijd het beste van en leer je zelf ook creatiever om te gaan met de middelen die voor handen zijn. Je blik wordt ruimer en minder eng dan voordien. De vrijdagvoormiddag mocht ik craftwork (knutselen) geven aan de Vocational class(beroepsonderwijs). Hier werkte ik met papier-maché en zoutdeeg om hun fijne motoriek te stimuleren en hun creativiteit. Het maken van een schaal en potjes gaf hen het gevoel dat ze goed konden presteren ondanks dat ze minder goed presteren in bijvoorbeeld wiskunde of taal. De ene leerling heeft al meer uitdagingen dan de andere door een hand die moeilijk te gebruiken is vanwege de spasticiteit, maar dan zie je dat ze elkaar helpen, waar nodig. Je ziet ook de vastberadenheid in de kinderen om door te gaan.

 

Ja, de slogan bij het binnenrijden staat er niet voor niets geschilderd. GEEF NOOIT OP, ONDANKS AL  JE UITDAGINGEN, GEEF NOOIT OP!!! Iedereen in King George heeft me zoveel geleerd en liefde gegeven dat ik niet alleen met een gevulde rugzak terug naar huis keer, maar ook met een hart vol liefde waarvan een grote plaats voor King George gereserveerd blijft. Ubélélanga elihle, ik wens iedereen een goede dag!

 

Warme groeten Natalie