Stichting Jabulani Kids Zimbabwe

• terug naar acties 2003

Hilde fietste in 2003 twaalf weken door Nieuw Zeeland, van North Island naar South Island. Met haar fietstocht zamelde zij geld in voor stichting Jabulani Kids Zimbabwe. Lees hieronder haar verslag:

Hoe kom je op het idee?

Een paar jaar geleden werkte ik in een sportschool waar ik iemand ontmoette die net terug kwam van een fietsvakantie in Nieuw Zeeland. Dat is een leuk idee, dacht ik. Het is niet bij een leuk idee alleen gebleven. Een keer eerder had ik een fietsvakantie gedaan en dat was erg goed bevallen. De combinatie van lekker sportief buiten bezig zijn, dichtbij de natuur zijn en op een avontuurlijke wijze een land leren kennen is voor mij een perfecte vakantie.

Nieuw Zeeland stond al lang op m'n lijstje dus zo was het idee geboren. Esther van der Steeg, een van de bestuursleden, bracht me op het idee om met mijn fietstocht geld in te zamelen voor stichting Jabulani kids Zimbabwe. Fietsen ging ik toch en mensen vinden het leuk om op deze manier een goed doel te steunen. En: zo gezegd zo gedaan!

Het avontuur tegemoet

Eind november 2003 vertrok ik richting Auckland. Nadat ik de laatste voorbereidingen ter plaatse had gepleegd begon op 1 december mijn New Zealand Adventure. Vijf weken fietsen over North Island en zeven weken over South Island. South Island is ruiger dan North met over de lengte the Southern Alps . North Island is minder bergachtig en vriendelijker, met meer groene heuvels en schaapjes. Ik begon op North Island om een beetje getraind aan South Island te kunnen beginnen. Dit bleek al snel een misvatting te zijn. Inderdaad waren op North Island de klimmen niet zo hoog en inderdaad, de heuvels waren groen met schaapjes, maar zo steil! Maar wat is het er mooi. Vanuit Auckland fietste ik richting de Coromandel Peninsula, een schiereiland langs de Pacific: de azuurblauwe zee die tegen de rotsen slaat, de weg kronkelend langs de kust met de contrasterende 'Native Christmastree', de Pohutukawa–tree, prachtig in bloei.

Nadat ik enkele dagen flink had doorgetrapt bleek dat ik op deze manier veel te snel het geplande rondje zou fietsen. Hoewel fietsen geweldig is, is tegelijkertijd andere dingen doen en zien nog veel leuker. Dus fietste ik in een iets ander tempo en heb ik veel andere dingen gedaan. Vanuit de Coromandel ben ik langs de kust blijven fietsen tot aan Tauranga met zijn Mount Manganui, een van de vele oude vulkanen die Nieuw Zeeland kent. Ik werd wakker van blatende schaapjes en possums die je avocado's wel erg lekker vinden! Samen met een Nederlands stel vertrok ik naar het centrum van North Island. Hier ging ik richting het hart van het vulkanisme, waar de rotte eier- of zwavellucht je al snel tegemoet komt. Overal waren geisers, mudpools en sliertjes stoom die uit de aarde opstijgen. Het slechte weer greep ik aan om een paar dagen te blijven hangen en zo ontmoette ik de geweldigste mensen. Omdat de plannen voor kerst veranderden, plakte ik er een extra rondje Eastcape (Whatatane, Opitiki, Gisborne, Napier) aan vast. Napier is geweldig; een prachtig art-deco stadje waar de zon altijd schijnt.

Vanuit Eastcape ging ik terug richting het centrum van het land om in Taupo kerst te vieren met een vriendin. Dat is eens een keer wat anders, op tweede kerstdag om 13.00 uur een christmaslunch met steak on the barbie, strawberries and cream and pavlova terwijl de zon schijnt. Na een paar dagen werd mijn geduld beloond met goed weer om te kunnen ski-diven. Wat was dat een geweldige ervaring, de herinnering hieraan zorgt nog altijd voor een smile van oor tot oor! Helaas werkte het weer niet genoeg mee om de mooiste dagwandeling te kunnen doen. Na een paar dagen te hebben gerelaxt kreeg ik echt zin om een stukje te fietsen richting Wellington, waar we 2004 inleidde.

Tijd voor het South Island

Een prachtige dag trof ik voor de overtocht, waar ik leuke mensen leerde kennen die ik later nog vaker zou tegenkomen. Hoe groot of klein is Nieuw Zeeland eigenlijk? South Island begon ik met de Queen Charlotte Track in the Marlborough Sounds. Technisch gezien zou je het moeten kunnen fietsen, maar na dertien kilometer ben ik toch maar afgestapt: ik vreesde voor het leven van mijn arme fietsje. Wandelend deed ik de rest van de tocht. Langs de kust ging ik vervolgens richting Nelson, the Golden Bay en het Abel Tasman National Park. Er was een flinke tegenwind en tot twee keer toe werd ik aangehouden voor het niet dragen van de verplichte fietshelm. Daarna volgde een paar dagen kajakken en wandelingen langs goudgele stranden. De blauwe zee, prachtige bossen en de blue lagoon krijgen ineens een heel andere betekenis. Hier ontmoette ik iemand waar ik de westkust mee zou afstruinen.

Van de westkust is bekend dat het er of geweldig mooi weer of echt heel slecht. Ten oosten hiervan liggen de Southern Alps. Ik kon haast niet wachten. Mijn nieuwsgierigheid werd absoluut beloond, wat was dat gewel(da)dig! Heel anders dan alles wat ik hiervoor had gezien, zo ruig en woest, rotsen en zee alsof het stormt met een heftige wind. De tweede dag westkust was nat, nat en nog eens nat. W're singing in the rain! 's Avonds waren we in een hostel waar de oven en alle verwarmingen open stonden om zes fietsers en al hun natte bagage weer op te warmen en te drogen. Lang leve het groepsgevoel. We fietsten nu al drie dagen langs de Alpen maar haddeb ze nog niet gezien. Maar ook hier werd ons geduld weer beloond. Tijdens een roze–rode zonsondergang, trokken de wolken open en kwamen de beloofde besneeuwde toppen tevoorschijn. Ik durfde niet met mijn ogen te knipperen, bang dat ik was dat het over zou zijn. Deze opklaringen zorgden er ook voor dat we twee dagen later op de gletsjer een fantastische dag zouden hebben.

Vanuit hier gingen we weer landinwaarts waar onze wegen zouden scheiden. Vanuit Wanaka fietste ik richting Queenstown, via de hoogste snelweg van Nieuw Zeeland. Een heftige maar schitterende tocht. Daarna ging ik op weg naar het Fiorland waar kajakken en wandelen op het programma stonden. Na een aantal dagen ging ik door naar het zuidelijkste puntje, waar de afstand tot de zuidpool kleiner is dan die tot de evenaar. Een stevige scherpe koude wind en gravelwegen zorgen voor wat extra uitdaging.

Nu begon het einde van mijn tocht in zicht te komen met eigenlijk nog te veel plannen. Na vijf weken alleen maar prachtige natuur kon ik niet wachten totdat Dunedin zich zou tonen, een echte stad. Vanuit hier vertrekt een oud stoomtreintje wat door de gorges rijdt. Dit treintje bracht me naar het begin van een oude spoorweg die is omgebouwd tot een fietspad door het niks. Met compleet verlaten vlakten, prachtige uitzichten en stormen aan de andere kant van de bergen. Door een onverwachte ontmoeting werd het extra leuk. Achteraf waren dit de laatste gefietste kilometers die eindigden met mijn eerste en enige lekke band.

De kilometerteller

Tevreden met de keus minder te hebben gefietst dan aanvankelijk het plan was hebben ik en mijn happy hippo 2759 kilometer afgelegd.

Wat een geweldig mooi land was dat, waar ik zeker nog naar terug ga keren. Is het niet vanwege de prachtige natuur, de geweldige mensen, de besneeuwde toppen, dan wel vanwege de niet gemaakte wandelingen, niet gefietste bergpassen en het gemiste zomerweer. Een absolute aanrader.

.